Tja, het leven bestaat niet uit alleen maar rozen. Meestal gaan mindere periodes vanzelf weer over, en heb je daarna weer het gevoel bovenop een berg te staan. Soms is het best wel lastig om te herkennen of je je nou echt gedeprimeerd voelt. Je rent door het leven heen, zonder erbij stil te staan dat je eigenlijk heel moe bent of over je grenzen heen gaat. Als ik slecht in mijn vel zit, of over mijn grenzen heenga, word ik ontzettend snel moe, uitgeput, krijg ik spierkramp en word ik ook wel eens kortademig of paniekerig. Ik maak me dan ook veel zorgen over van alles en nog wat, en het voelt dan alsof er een constante druk op mijn borst zit. Ik kan niet ontspannen en in zo'n periode slaap ik vaak ook heel erg slecht. Ik denk dat dit voor veel mensen herkenbaar is: als het niet goed met je gaat, dan heeft dat invloed op je slaappatroon. Mijn probleem is dan vaak dat ik gewoon niet in slaap kan vallen. Mijn hersenen draaien dan overuren in bed en ik krijg mijn gedachtes gewoon niet ‘uit’. Heel frustrerend, want vervolgens ga ik me weer druk maken over het feit dat ik te kort en te weinig slaap waardoor slapen al helemaal niet lukt.
Ik ervaar over het algemeen een hoge mate van vermoeidheid. Het kan ook zijn dat ik wel goed geslapen heb, maar de vermoeidheid blijft dan toch hangen. Ik heb dan nergens energie voor, en alles voelt als extreem veel moeite. Het liefst kruip ik dan in bed.
Als het minder goed met me gaat, dan kan ik me dus ook overal ontzettend druk over maken. Over mezelf, hoe ik eruit zie, wat ik allemaal gezegd of gedaan heb, maar ook over mijn geestelijk welzijn en gezondheid. De meeste zorgen gaan over mijn fysieke toestand of die van mijn familie. Bijvoorbeeld dat er iemand in mijn familie ziek wordt en komt te overlijden: dit is een vaak terugkerende angst voor mij. Als ik 's nachts in bed lig kan ik hier over nadenken, of zelfs over dromen, ongeacht ik dit wil of niet.
Tijdens mijn eetstoornis had ik ook vaak het gevoel dat ik te veel was voor mensen. Ik kreeg al snel het idee dat het handiger was als ik ergens niet bij was, want dan was er in ieder geval geen last. Dit gevoel is met de jaren veel minder erg geworden, maar soms heb ik het alsnog en komt het terug als nooit tevoren. Ik denk dan dat mensen mij heel laag inschatten, en negatief over me denken. Ik ben dan geneigd om bij alles mijn excuses aan te bieden, omdat ik bang ben dat iemand anders mij heel irritant of stom vindt. Als ik lekkerder in mijn vel zit, is dit gevoel er nauwelijks of niet. Ik heb dan weer zelfvertrouwen gekweekt en weet dat ik veel voor mensen kan betekenen. Ik denk dat deze "schommelingen" waarover ik het heb, wel als normaal gezien kunnen worden en dat heel veel mensen dit zo kunnen ervaren. Zonder dalen bestaan er immers ook geen bergen!
- Liefs, Romy -
Reactie schrijven