Duik onder met mij
In alle tijd dat ik een eetstoornis had, vond ik mijn gevoelens nog wel te dragen. Pas toen ik ging herstellen, werden gevoelens heel lastige dingen.. Mijn eetstoornis was de perfecte manier voor mij om gevoelens te onderdrukken en weg te stoppen. Ik gebruikte eetbuien en obsessief eten of bezig zijn met vitamines als een manier om maar niet bezig te zijn met spannende dingen of spanning in mijn dagelijks leven, of nare gebeurtenissen. Ik stopte alles weg, in mijn maag en dat brak me helemaal op. Ik wist niet welke kant uit te gaan, moest met wat ik voelde en wat ik met mijn onbekende lijf aan moest.
Wanneer je in herstel bent, stop je heel erg langzaam met vluchten. Je laat gevoelens toe die je eerst onderdompelde in gerommel met eten. Vooral de ruimte die het kost, willen we vaak niet vrij maken. Herinneringen of emoties over nare gebeurtenissen, gevoelens van angst, onzekerheid, falen hoeven we er niet echt bij te hebben. Het kan je ook triggeren. En ja, als je dan herstelt van een eetstoornis, is het makkelijk om daar op terug te vallen...
Ik greep elke keer weer naar eten en obsessief gedrag. Mijn eetstoornis was een oase van rust geworden en gaf mij een soort uitstel van die gevoelens. Ik wilde het leven aan kunnen en dat lukte zo, een beetje, alhoewel ik wist dat ik niet écht leefde op deze manier. Ik was een onderduiker geworden. Van mezelf.
Wat als ik alles toe zou laten? Zou ik het overleven? Wat zou ik allemaal moeten doen, zou het ooit goedkomen of weer ophouden, al die negatieve gevoelens?
Het was alsof er een kraan open ging die ik niet meer dicht kon draaien. Alle pijn en verdriet moest eruit. Ik kon het niet meer tegenhouden. Ik moest terug grijpen naar destructief gedrag als ik overeind wilde blijven staan of stortte ik gewoon even een tijdlang in, bah.
Toen ik in therapie ging, herkenden veel mensen dit gevoel. Eén van de mensen in groepstherapie zei tegen me dat je op dit moment gewoon een soort van weekdier bent, en veel huilt. En dat dit normaal is, het gaat weer over. Je hebt het te lang weggestopt, zei ze. Ik vond het erg lief. Ik voelde me inderdaad een weekdier, en het hielp me dit te accepteren. Het maakte alles echter niet makkelijker, ook fysiek niet. Soms voelde mijn eetbuidrang zo sterk, dat mijn lijf er aan toe móest geven. Mijn maag en darmen en gehele spijsvertering waren zo uit balans.
Hoe gaat het dan, als je je rot voelt en niet terug kan grijpenn naar je verslaving? Voel je je nog wel eens slecht? Huil je jezelf wel eens in slaap? Heb je zin om je bed niet uit te gaan? Ik denk het wel, ja. Ik weet het wel zeker dat je die gevoelens en emoties nog ervaart, want ze horen bij het leven. Ze bestaan nu eenmaal. Hoe erg het ook voelt, je kan er even niks aan doen, het gaat weer over. Tranen drogen weer.
Ik heb ook van die dagen waarop ik mezelf niet vooruit kan krijgen, omdat ik me niet goed voel. Ik vind het ook heel lastig om ergens over te praten of steun te vragen. Of ik ben bang voor meningen of situaties. Minder dan vroeger, maar nog altijd, dat zit ook in mij als mens. Als ik herstelt ben van mijn eetstoornis en deze niet meer als verdovingsmiddel gebruik, betekent niet dat ik helemaal niets meer heb om weg te stoppen. In tegendeel, die gevoelens die ik weg wil proppen, zijn er nog wel eens. Maar, als je het niet meer doet, wordt het anders.
Nu denk je misschien dat het leven na je herstel er niet leuker op wordt, maar dat is niet zo. Omdat je écht voelt en je rotgevoelens er laat zijn, kan je weer sneller door. Als je iets rots meemaakt, praat je erover, en voel je niet verplicht om je tranen weg te slikken. Laat het er gewoon zijn. Het lucht op. Je kan verder en je hoeft niet te blijven hangen in je rotgevoel. Je leven gaat vooruit in plaats van achteruit, zoals altijd bij een eetstoornis.
Los van het feit dat je emoties er zijn om te uiten en ik dat nu zoveel mogelijk probeer te doen, krijg je er ook wat voor terug. Als je je negatieve emoties minder wegstopt, stop je ook minder positieve gevoelens weg. Je vlakt jezelf niet meer af. Je kunt je misschien intens rot voelen of keihard huilen, maar je kunt net zo intens genieten van dingen en keihard lachen. Die wisselwerking is een belangrijk besef voor mij geweest en heeft me echt geholpen om vol te houden.
Ik wil daarmee niet zeggen dat het niet moeilijk is om je gevoelens te tonen als je daar moeite mee hebt. In tegendeel. Ik beschrijf hierboven hoe lastig ik dat vond. Maar ik wil wel benadrukken dat we het niet als iets heel zwaars moeten zien. Je overleeft het echt wel. Het is overkomelijk, het is normaal om te huilen. Je rot voelen hoort bij het leven. Het leven doet pijn, maar toch kun je gelukkig zijn. Heel gelukkig, juist omdat je je ook wel eens wat minder goed voelt. Laat je gevoel er zijn, leuk of niet leuk. Het gaat je helpen.
Liefs, Romy
Reactie schrijven