Soms vraagt iemand me: "wil jij eigenlijk kinderen?". Dat valt me af en toe ineens heel zwaar, maar waarom?
Vaak lijken mensen te weten dat ze kinderen zouden willen krijgen. Sommigen zien het als vanzelfsprekend, om zich voort te planten. Andere mensen moeten er eerst niets van hebben, maar groeien er langzaam toch naartoe en stichten uiteindelijk een gezin. Er zijn natuurlijk ook mensen die geen behoefte aan kinderen krijgen hebben, of iets anders in hun leven hebben wat hun focus verdient. Ook hoor ik vaak intens verdrietige verhalen van jonge vrouwen die er alles aan doen om zwanger te raken, maar dit niet lukt, vanwege welke reden dan ook. Of wanneer iemand een kinderwens heeft, maar geen partner of zaaddonor kan vinden. Ik heb bijna mijn hele bekende bestaan aan boulimia en anorexia geleden, ik weet helemaal niet of ik nog vruchtbaar ben en medisch gezien wel een kindje kan krijgen. Ik weet ook niet of het goed te combineren valt met mijn gesteldheid. Ik heb hierop geen antwoorden, maar het kan zijn dat mensen zich in mijn zoektocht herkennen, en daarom schrijf ik deze blog. Het kan zijn dat je middenin je eetstoornis zit, of met andere dingen kampt waardoor je je niet lekker voelt. Misschien ben je in de twintig of dertig en voel je druk van je omgeving?
Mijn leven is verreweg van perfect. Ik vind het gehele leven altijd nog erg ingewikkeld op allerlei gebieden. Toch ben ik ook gegroeid en wijzer geworden met de tijd. Ik kan me nog wel snel zorgen maken, ben snel uitgeput en ik ben bang dat iedereen mij zal vertellen hoe ik mijn kindje op moet voeden. Ik kan me bijvoorbeeld minder goed voelen als ik en mijn vriend op een verjaardag zijn, en "het stel zonder kinderen" zijn.
Het kan natuurlijk helpen om alles eens duidelijk op te schrijven voor jezelf. De twijfels die je hebt, goed te bekijken, zonder direct te oordelen over jezelf. Ik merk dat ik vaak meer vertrouwen in mezelf kan hebben. Dat als er een probleem op mijn pad komt, ik over goede mogelijkheden, kennis en creativiteit beschik om er mee te dealen. En wellicht geldt dat ook voor jou.
Ben je jaloers of verdrietig als er een baby geboren wordt in je omgeving? Ben je de opmerkingen zat die gaan over jullie leefstijl zonder kinderen? Besef dan dat het om jóuw leven gaat: jij en je partner worden ouders van een kind. En dat je vrienden, kennissen of familie daar niets over te zeggen hebben. Misschien heb je wel iets heftigs meegemaakt en heb je nu geen prettige relatie met je ouders. Hoe kan je dan zelf nu een nieuw kindje opvoeden? Het gaat toch om een nieuw mens dat je op de wereld gaat zetten, en waarvoor je verantwoordelijk zal zijn.
Tenslotte, lekker cliché, maar een lijstje met voor en nadelen is ook altijd wel helpvol. Je kunt niet meer uitslapen, moet naar kinderfeestjes, moet voor je kind gaan denken, moet dingen gaan doen die je niet wilt omwille van je kind. Je moet ineens vaker op bezoek bij je schoonouders omdat je je kind graag opa en oma wilt geven, zal weinig tijd hebben voor jezelf, je hobby’s, je eigen proces rondom je eigen problemen, vakantie met je partner.
Je weet het nooit zeker, het is een uitdaging, een kans, en dat voelt kwetsbaar en onzeker. Is het leven gedaan als je geen kinderen hebt? Ben je minder waard? Mis je de essentie van alles? Ben je ongelukkig? Ben je egoïstisch? Ben je saai? Ben je lui? Ik geloof het niet, hoor. Soms helpt het om een kwestie even met rust te laten. Ook als je alweer jarig bent, en dichterbij een bepaalde leeftijd bent gekomen. Als je dan na een tijdje naar je situatie kijkt, kun je ineens weer heel nieuwe inzichten of ideeën hebben.
Tijd kan in je nek hijgen, maar weet tegelijkertijd: zonder tijd kom je nergens.
- Liefs, Romy -
Reactie schrijven