Virtuele Kwalen

Ik heb mijn gedachten en gevoelens op zo'n moment niet onder controle. Ik wéét dat er iets mis is. Ik heb echt een erg stekende pijn, of ik ben benauwd of ik heb een of andere rare klacht. Eerst kan ik het redelijk relativeren en overdag gaat het nog oké. Dan heb ik afleiding en valt het mee met de angst en pijn. Maar 's avonds... dan barst de bom: dan ben ik weer opnieuw bang dat het foute boel is, dat ik dood ga, dat ik niet meer wakker word. Ik zeg dan tegen mijn vriend, die naast me ligt in bed, dat hij iemand moet bellen als ik bijna dood ga, want de gedachte dat ik dan dood zou gaan in mijn eigen bed zonder dat ik heb gebeld voor hulp, is ondraaglijk.

Mensen met hypochondrie worden vaak gezien als aansteller. Niets is minder waar, iemand die hieraan lijdt stelt zich zeker niet aan. De klachten ervaren we ook écht. Je komt in een cirkel, bent bang dat je een heftige ziekte hebt, doordat je er zo over nadenkt, voel je ook ineens van alles, daardoor word je alleen maar nog banger. Je mag er niet aan denken, maar daardoor lijkt het soms alleen nog maar erger te worden. Het is als niet mogen denken aan een roze olifant. Alles waar je dan aan denkt, juist, is die roze olifant...

Voor mij is liefde een fundament. Vanaf het moment dat ik mijn vriend leerde kennen, voelde ik stabiliteit en geborgenheid. Ik voelde me voor het eerst sinds tijden weer echt geliefd. Mijn ouders geven mij ook liefde, maar dit was echt anders. Van mijn vriend kreeg ik onverdeelde aandacht en na een paar maanden kende hij mij beter dan wie dan ook. Het voelde alsof ik iets wat ik heel mijn leven had gemist, gevonden had. Voor het eerst in mijn leven voelde ik me een soort van compleet. Ik durfde mijzelf te zijn bij hem en liet mijn muur vallen.

Hoeveel last ik ook had van mijn eetstoornis; kiezen voor herstel zat er niet in. Ik wilde eigenlijk half genezen, en half vasthouden aan die veilige, comfortabele wereld van alleen mijzelf. Ik was namelijk bang. De spanning na iedere maaltijd voelde ondraaglijk. De drang naar een heerlijke eetbui voelde ondraaglijk. Het voelde alsof ik gek zou worden als ik er niet aan toe zou geven. Om die vreselijke, hoofdpijn-creërende spanningen te dempen, gaf ik er dus keer op keer aan toe. Ik was ontzettend bang voor leegte zonder mijn eetstoornis. De eetstoornis was mijn houvast. De hele dag door dacht ik er aan. Als ik geen eetstoornis meer zou hebben, waar zou ik dan de hele dag aan denken? Wat zou ik dan doen met al die vrije tijd die ik opeens zou hebben? Ik zou die tijd niet meer op kunnen vullen met eetbuien of sporten, maar wat moest ik dan gaan doen? Ik wilde niks anders, kon niks anders.

En lange tijd heb ik zo geleefd. Zeggen dat ik wel beter wilde worden, maar er niks voor willen doen. Ik liet me leiden door al mijn angsten en had onbewust ook veel redenen om niet beter te willen worden. Iedereen om mij heen probeerde mij te waarschuwen: “Room, als je zo doorgaat, dan ga je dood!” Ik begreep het wel, en ook voelde ik die angst, maar toch kon ik niet overstag gaan om me te laten helpen...

Hoe kan zoiets...?

- Liefs Romy -