Voor je het weet heb je er al weer aan toegegeven, je doet precies wat je door je eetstoornis denkt dat ’t beste is. Een eetbui hebben, strikt houden aan een zelfgemaakte eetlijst, streng zijn voor jezelf. Noem maar op...
Soms heb je een mindere periode, en daardoor een terugval. Dat kan voelen als falen, zodra je er weer aan toegeeft. Eigenlijk zou je een soort van signaal moeten krijgen, waardoor je op tijd kunt ingrijpen en niet weer helemaal terugvalt, naar hoe het ooit was.
Als ik veel stress heb, kan ik rekenen op een mindere periode. Als ik me kwetsbaar voel, dan kan ik dit vaak niet erg lang verdragen en breekt het me snel op. Ik grijp dan vrijwel altijd naar eten; eten is er immers altijd, mensen niet. Even ontladen door een eetbui of me richten op eten in plaats van alle andere zorgen... Ik weet alleen niet of de stress écht minder wordt van een terugval. Het lijkt me sterk.
Het kan vervelend zijn als mensen om je heen een heel strak regime volgen, of bijvoorbeeld bezig zijn met gezond eten of een bepaalde leefstijl aanhouden of veel sporten. Ik kan dat wel eens lastig vinden, als ik daar met mijn neus bovenop moet zitten. Op zich kan ik er redelijk tegen, maar als iets me echt wordt aangepraat of continu wordt geshowd, dan ga ik liever een andere weg uit. Tijdens het dieptepunt van mijn eetstoornis vond ik het ook lastig om te zien als andere mensen ook ondergewicht hadden, of bijvoorbeeld een sonde. Oh, zij hebben het ook, ik ben dus geen uitzondering, en dat was mijn excuus om dan door te kunnen gaan met mijn gestoorde eetgedrag. Ik keek er toen wel erg anders tegenaan dan dat ik nu doe. Soms kon ik verlangen naar ziek zijn, me slachtoffer voelen van de ziekte en magerzucht. Ik had dan heimwee naar mijn eetstoornis.
Of bijvoorbeeld wanneer er iemand in je omgeving overlijdt, dan kan het je erg van slag brengen. Als zoiets gebeurt, ben ik heel verdrietig en somber. Terugspringen in je eetstoornis voelt dan misschien als de enige optie. Het is zeker niet de beste. Het voelt voor mij niet eens echt als een keuze om dan in eten te gaan duiken, het voelt alsof het een logische stap is. Heb ik het moeilijk: grijp ik naar eten. Eigenlijk maakt dit het verlies waar je doorheen gaat nog groter, want je verliest ook nog eens jezelf.
Als je op vakantie bent, kan het lastig zijn om een goede structuur aan te houden qua eten. Je bent op een andere, nieuwe plek en moet even wennen aan de omstandigheden. Logisch. Op vakantie kan het rommelig en chaotisch zijn, soms moet je ook een lange reis maken. Ik vind dit zelf altijd (onbewust) toch wel lastig, ook al probeer ik mijn best te doen. Ik merk toch dat ik anders tegenover eten ga staan, ook al wens ik dit absoluut niet. Het is iets in mijn onderbewustzijn wat dan misschien toch getriggerd wordt door meerdere factoren. Ik vind reizen altijd erg stressvol, ook bijvoorbeeld een vliegreis. Hierdoor ben ik totaal uit mijn doen, en voel me dan van tevoren erg ziek. Dit is zeker een trigger voor een vervelende situatie qua eten. Ik moet me dus altijd erg goed voorbereiden hierop. Ook loop je in vakantie vaak in luchtige, dunne kleding of bikini. Ook dat is iets om rekening mee te houden. Ik houd niet van te weinig kleding, en kan daar ook stress van krijgen en dit weer terugzien in mijn eetgedrag.
Dan zijn er nog vriendinnen of familieleden die misschien wel wat willen afvallen, en allerlei reclames en tijdschriften waarin iedereen maar "enorm gezond" eet en superslank eruit ziet. Ik probeer hier zo min mogelijk mee bezig te zijn, want wat heb ik er uiteindelijk aan? Het legt een druk op me, en hoe ik met mijn uiterlijk (en gezondheid) bezig ben. Dat is erg onprettig, dus liever vermijd ik het kijken naar foto's, luisteren naar gesprekken of lezen van artikelen in die trant zoveel mogelijk. En vraag jezelf vooral af: waar gaat het om in het leven? Mooi en slank zijn? Ik dacht het niet.
Ik geef zelf sneller toe aan een eetbui als ik erg moe ben of me verveel. Als ik weinig structuur in mijn dag heb, grijp ik snel naar eten. Ik ga dan ook vaak piekeren over onzinnige dingen. Dan helpt eten om dit te vergeten voor mij, en dan ligt daar altijd een eetbui op de loer. Ik denk dat je af en toe vervelen prima is, maar als je verzand in negativiteit, dan is het goed om hier alert op te zijn, en het niet als excuus te gebruiken om weer terug te vallen in je eetstoornis.
Het is jouw leven, jij hebt de touwtjes in handen, maak er wat van!
- Liefs, Romy -
Reactie schrijven