De snelle uitweg

Virtuele kwalen

Graag wil ik je bij me hebben, je alles eerlijk en open vertellen, maar het lukt me helemaal niet. De afstand voelt te groot, om er nog een brug overheen te bouwen. Het voelt alsof er een loep wordt gelegd op alles wat er niet mag zijn. Al mijn gedachten, gebreken en gemaakte fouten worden ineens zichtbaar. Ikzelf word zichtbaar. Ineens ben ik er, waar ik me altijd kon verschuilen achter een muur van eten, ziekte en medicijnen, vorm ik nu ineens een doelwit voor kritiek, en falen. Elke opmerking word omgeturnd tot een "zie-je-wel" gevoel, een bevestiging voor mijn extreem lage zelfbeeld. Ha, zie je wel, mensen vinden je alsnog vreemd. Zie je wel, je gedraagt je weer eens absurd, zie je wel, je ziet er heel stom uit.

 

Deze gevoelens van somberheid voedde mijn eetstoornis. Ik zag geen hoop, alleen maar eten. Tegelijkertijd ervoer ik een enorm pakket aan stress, strijd en paniek. Zou ik zo oud worden? Was dit het leven voor mij? Moet ik elk jaar weer opnieuw in therapie gaan, omdat alles weer terug bij af was? Zou ik ooit normaal kunnen leven? Mijn hoop was verloren. Ik vond het nooit vanzelfsprekend om stil te staan bij lichtpuntjes. Er konden dagen voorbij gaan, zonder dat ik iets moois kon benoemen. De enige manier die ik ken om dit gevoel te verzachten, is eten. Eten en daardoor mezelf onzichtbaar maken. Ik voel niets, ik ben aan het eten. Ik bouw de muur op, maar het voelt niet goed. Waarom blijf ik er dan toch mee doorgaan?

 

Ik weet dat ik alle tijd die ik aan mijn eetstoornis heb verspild nooit meer terug kan krijgen. Als het eventjes wat beter ging, kreeg ik vaak toch weer wat hoop. Helaas viel ik altijd weer terug, soms zelfs na een paar uur al.  Mijn eetstoornis bestond uit ups en vooral veel downs. Ik kan voor mijn gevoel nu niks noemenswaardigs bedenken om hier te delen. Ik kon ook bijna nooit een gevoel koppelen aan iets dat ik op een dag deed. Hierdoor kon ik er niet van genieten. Het was als een soort golfslagbad, soms kwam het in een enorme vlaag, en na een paar maanden werd het ineens, zonder aanleiding, wat rustiger. Ik voelde me dan erg machteloos en de eetstoornis was zo sterk dat het leek alsof ik er niks aan kon doen. Ik weet dat als ik voor mijn eetstoornis "kies", ik de rest van de dingen die ik wil doen wel kan vergeten.

 

Zonder pijn en verdrietige momenten, is er ook geen geluk in het leven. Zonder gevoel kun je niet leven. Ik voel me geleefd door mijn eetstoornis, deze heeft toch een soort ‘macht' over mijn leven. Telkens laat ik me er weer door meesleuren, een diep, donker dal in. Weg van het normale leven, weg van een mooie toekomst.

 

Geen enkel vertrouwen hebben in je eigen herstelproces of denken dat de eetstoornis sterker is, zal niemand verder helpen. Misschien is het prettig om als excuus te zeggen dat die eetstoornis toch sterker is en je het niet aankan. Laat je niet stiekem beïnvloeden door de eetstoornis, maar maak je twijfels bespreekbaar voor je omgeving, je vriend of vriendin, en vooral: voor jezelf.

 

Je bent ooit zo sterk geweest om een eetstoornis op te bouwen, dus je bent ook zo sterk om hem af te bouwen!

 

- Liefs, Romy -

Reactie schrijven

Commentaren: 0