Accepteren dat je je niet goed voelt, kan echt heel lastig zijn.
Ik had vaak de neiging om zo snel mogelijk weg te rennen van deze gevoelens. Ik wilde er zo snel mogelijk vanaf, ik wilde ze absoluut niet voelen, en ik voelde me een aansteller. Vaak zorgde dit er voor dat ik me nog slechter kon gaan voelen. Ik werd dan heel boos en geïrriteerd (op mezelf), en uitte dit vaak naar mijn omgeving. Zo bleef mijn negatieve gevoel langer hangen. Ik denk als je accepteert dat je je slecht voelt, je op langere termijn beter zal voelen over jezelf. In plaats van boos te worden op jezelf en tegen rot gevoelens te vechten, zou je moeten leren om te erkennen dat je het nu even niet makkelijk hebt. Dit geeft echt lucht en vrijheid.
Toch kan accepteren van bepaalde dingen die negatief zijn, niet alles, je helpen om juist verder te komen. Je accepteert een stuk, waardoor je rust krijgt en ruimte om je op andere dingen te richten. Neem het voorbeeld van je lichaamsbeeld. Misschien heb je bijvoorbeeld wel een heel negatief lichaamsbeeld. Zodra je accepteert dat je je lichaam nu niet mooi vind, kun je langzaam ook stoppen met jezelf straffen, lijnen en streng zijn voor jezelf. Je hoeft niet direct heel positief te worden, maar je kan het laten voor wat het is. Waarschijnlijk zal je daarmee al groei bereiken. Er zal heel wat tijd overheen gaan, maar uiteindelijk zal je inzien wat "best oké", en zelfs mooi is aan je lichaam! Door het te accepteren hoe je je voelt op dat moment, valt er een last van je schouders en hoef je je er niet meer zo druk om te maken.
Dan het volgende: je sociale leven. Daar kan acceptatie een enorm positieve rol in spelen. Ik heb zelf met mijn ouders een behoorlijk moeilijke band gehad, en bleef hier maar tegenaan lopen. Ik had zo graag een moeder gehad die wel "dit en dat"... Maar goed, dit was nu eenmaal niet zo. Na veel gesprekken, mijn moeder proberen te veranderen, ontelbaar veel teleurstellingen, kwam ik er achter dat er niks anders op zat dan de situatie te accepteren als hoe deze is. Eigenlijk wilde ik dit niet, dus ik vond het heel verdrietig (een soort rouw). Toch hielp het accepteren me te gaan zien wat ik wél allemaal heb in mijn leven. Hoe ik, wat ik bij mijn moeder miste, ergens anders wel kon vinden. Hierdoor werd de band met mijn moeder minder heftig en prettiger.
Accepteren is vaak erg moeilijk, maar ik wil je met mijn verhaal aan het denken zetten. Wellicht zijn er situaties, eigenschappen, relaties of gevoelens in je leven die je beter kunt accepteren, zodat je meer rust krijgt. Wanneer je stiekem eigenlijk al weet dat acceptatie, oftewel loslaten, misschien wel iets op kan leveren, probeer het dan. Bespreek het met mensen om je heen, praat erover of schrijf letterlijk een afscheidsbrief aan datgene wat je los gaat laten. Ooit las ik ergens: "als je loslaat, heb je beide handen vrij."
Vaak voelde ik me in mijn simpele kleding en studiekeuze erg ongemakkelijk, oninteressant, dom en eenzaam. Ik probeerde van dit gevoel af te komen door mezelf te richten op mijn enorme dosis zelfspot en grapjes. Ik lachte hartelijk om iedereen en was erg aanwezig en aardig tegen iedereen die mijn pad kruiste, uit angst om saai en dom gevonden te worden. Ik praatte ontzettend veel als ik ergens op bezoek kwam, begon veelal aangedikte, grappige anekdotes te vertellen over de overweging die ik vroeger heb gemaakt om bijvoorbeeld geen universitaire opleiding te gaan doen. Ik ging me hierdoor even beter voelen, maar als ik dan 's avonds thuis kwam had ik spijt dat ik weer niet mezelf had kunnen zijn. In deze situatie zou het accepteren van die ongemakkelijkheid van pas zijn gekomen. Die situatie was vervelend, maar mócht ook vervelend zijn. Tegenwoordig lukt het me beter om te accepteren dat ik bepaalde emoties heb, maar makkelijk vind ik het nog altijd niet, en het gaat ook nog vaak mis, dan begin ik toch weer een ongemakkelijke stilte op te vullen, of iemand enorm op zijn gemak te stellen terwijl dat niet aan mij is op dat moment.
Het accepteren van negatieve gevoelens staat misschien ook wel een beetje in verband met het voortdurend najagen van geluk. Hoe meer ik de focus vroeger legde op "Ik moet gelukkig zijn", hoe minder gelukkig ik werd en hoe meer teleurgesteld ik in mijzelf en mijn omgeving raakte. Het leven is niet perfect, de mensen om je heen zijn niet perfect en je kunt niet honderd procent en altijd gelukkig zijn. Het leven bevat nou eenmaal ook vaak mindere tijden, het hoort erbij en dit maakt ook dat je fijne tijden kan accepteren. Juist door die te accepteren en te doorleven, kan je extra gevoel van geluk ervaren als het wél goed gaat... Door steeds negatief over mezelf te praten en te denken, hield ik indirect en onbewust de negativiteit altijd in stand.
Zoals ik al zei, ikzelf denk ik niet dat acceptatie afdwingbaar is. Misschien hebben mijn woorden een beetje invloed op je gedachten, maar accepteren is een gevoel. Hoewel gedachten zeker invloed kunnen hebben op gevoelens en emoties, is acceptatie en erkenning bij mij niet iets dat met alleen nadenken lukt. Het zal niet gebeuren dat je nare situaties plotseling helemaal kunt accepteren, maar hopelijk helpen ze je wel om wat dichter bij dit gevoel te komen!
Hoe denk jij erover, kun jij goed negatieve emoties accepteren?
- Liefs, Romy -
Reactie schrijven