Het monster genaamd herstel

Virtuele kwalen

Ik vond het altijd erg moeilijk om een goede weg te vinden tussen mijn eetstoornis, en om geen ruzie te krijgen met iemand in mijn nabije omgeving. Erover praten zonder vooroordeel met elkaar kan goed helpen. Als je uitlegt wat een ziekte met je doet, kan het makkelijker zijn om bepaald gedrag beter te accepteren. Je kunt dan ook samen bepalen waar een grens ligt van bepaald gedrag. Je kunt niet ineens verwachten dat een eetstoornis weg is, en je nadenkt als iemand zonder eetstoornis. Als je een kleine overwinning hebt, mag dit gewaardeerd worden! Persoonlijk helpt dat mij enorm als ik me minder voel en onzeker ben, ondanks dat ik hard aan het strijden ben. Misschien moet je er vanuit gaan dat iemand zonder eetstoornis je niet helemaal zal gaan begrijpen. Maar als je er toch openlijk over praat, kan het wel inzicht kan geven in jouw belevingswereld.

 

Ik kan soms hard overkomen op iemand, bijvoorbeeld iemand afwijzen. Ik schaam me soms voor mezelf, ik ben vaak bang om kwetsbaar te zijn. Ik ben vooral enorm nerveus dat iemand mij afwijst als diegene alles van me zou weten. Natuurlijk wil iemand die van je houdt alles doen zodat jij, met een eetstoornis, beter wordt. Ik probeerde er soms een gesprek over aan te gaan met iemand die graag wilde dat ik luisterde naar zijn of haar advies. Dat gesprek ging dan een beetje zo:

 

Ik weet dat je het goed bedoelt, en ik ben blij met je advies, maar continu met mijn gedrag en gedachten peilen, zoals letten op wat ik eet, of met me meekijken, werkt niet. Deze stoornis is sterker dan jij, en om beter te worden heb ik veel meer nodig dan iemand die mijn gedrag in de gaten houdt. Wat je wél kunt doen is me een veilige plek bieden, waar geen oordelen bestaan en waar ik me kwetsbaar kan opstellen, risico’s kan nemen en van mijn eigen gedrag mag leren.

 

Om als partner bij iemand te blijven, en er voor iemand met een eetstoornis te zijn tijdens een periode van herstel, is een lastige opgave. Niemand kan zeggen hoelang een herstelperiode in beslag neemt, en ook geen garantie geven dat het succesvol zal zijn. Niet alleen degene met een eetstoornis heeft therapie nodig: het kan ook voor partners van eetstoornispatiënten goed zijn om te praten over het proces en de relatie. Hopelijk ontdek je dan ook manieren om met struggles om te gaan, die toch helaas verbonden zijn met het houden van iemand met een eetstoornis.

 

Een eetstoornis is indringend en vooral destructief. Vergeet alsjeblieft niet dat dit maar een deel van iemand is. Ik word misschien nooit helemaal beter, en dat is nu oké voor mij. Op dit moment denk ik, heel eerlijk gezegd, niet dat het echt mogelijk is ooit hélemaal te genezen van een eetstoornis. Kleine overblijfselen zullen er altijd wel blijven. Als je dit soort dingen ziet moet je ze uiteraard opmerken en alert zijn, maar raak niet meteen in paniek. Een eetstoornis is een ingewikkelde aandoening, daarvan genezen kan een heel bestaan in beslag nemen.

 

- Liefs, Romy -

Reactie schrijven

Commentaren: 1
  • #1

    Eric (zondag, 23 juli 2017 15:37)

    De weg van de lange adem, maar die is het wel waard ��