Mijn zwangerschap

blog

Zwanger, wauw... Dat was mijn eerste reactie. Ik wist niet goed wat ik er van moest denken. Ik kon het eigenlijk gewoonweg niet geloven! Kan ik zwanger worden? Ondanks mijn eetstoornis? Was dat echt zo, of was deze test gewoon niet goed? Toch waren het echt twee streepjes, en ook mijn huisarts confirmeerde de volgende dag dat ik toch écht zwanger ben.

 

In het begin had ik best veel moeite met de veranderingen in en om mijn lichaam. Ondanks dat het kindje niet groter was dan 5 centimeter, veranderde er al veel in mijn lichaam. De hormonen zorgden voor de enorme schommelingen in mijn humeur, maar mijn lichaam maakte ook al plaats voor wat er gaat gebeuren. Ik was ontzettend misselijk, moest veel overgeven, was moe, en kreeg last van zware hoofdpijnen. Ik voelde me vaak opgeblazen en  ook al was ik niet in gewicht aangekomen, voor m'n gevoel kon ik mijn broeken en leggings al niet meer aan, het zat niet lekker, en veel te strak. En dat terwijl ik nog geen buikje kon zien! Er is mij verteld dat dit compleet normaal was, gelukkig. Laten we namelijk niet vergeten dat je lichaam als je zwanger bent, al vanaf de eerste dag langzaam aan het veranderen is. De één merkt het niet of nauwelijks, de ander merkt het vrijwel direct. Ik voelde me enorm onzeker, angstig, en durfde mijn buik bijna niet aan te raken, ook al was er nog helemaal niks te zien of te voelen. Ik vond dit lastig, vanaf week 9 kreeg ik het echt moeilijk, en vond ik dit lastig te accepteren. Ik zat erg slecht in mijn vel, en moest tevens dealen met eetbuien en mijn eetstoornis, ondanks dat ik me al misselijk voelde.  Ik denk dat het makkelijker gaat als je echt een babybuik krijgt, dan weet je waar je het voor doet. Dat geldt althans voor mij.

 

Over zwanger zijn hoor je vaak mooie, ideale verhalen. Zoals andere vrouwen ben ik onwijs blij om in verwachting te mogen zijn van een kindje. Het is een euforische, mooie tijd, waar je eigenlijk wel van móet genieten! Alleen is er vaak ook veel onzekerheid, die over van alles kan gaan. Bij mij gaat die onzekerheid over mijn aankomende bevalling, de ontwikkeling en gezondheid van mijn kindje, en hoe ik ooit van die vreselijke bekken- en rugpijn af zal komen...

 

In de eerste momenten van mijn zwangerschap, wisten mijn vriend en ik alleen van het grote nieuws. We wilden het wel zo snel mogelijk met familie en vrienden delen, zodat, tja, als het toch nog mis zou gaan, zouden ze weten wat er aan de hand zou zijn, en konden ze ons eventueel steunen bij complicaties. Er begon toen voor mij een onzekere periode in afwachting tot de eerste echo...

 

Totdat we ein-de-lijk de eerste echo kregen, in het ziekenhuis. En daar leek het goed te zitten! Een kloppend hartje, een mooie baarmoeder, ons kleine flupje was goed te zien op de eerste echo. Ik zag nog niks aan mezelf uiteraard, en voelde ook nog helemaal niks, behalve veel angst en kwalen. Ik was erg misselijk, moe en flauw. Als ik aan bepaalde voedingsmiddelen dacht, werd ik al onwel.

 

Na de eerste controle komen meteen weer onzekerheden naar boven. Zal het allemaal goed gaan? Hoe groot zal mijn buik worden? Zal alles nog wel hetzelfde zijn?! Ik denk dat veel zwangere vrouwen dit wel herkennen. Het kan zijn dat ik dit extra erg heb omdat het ons eerste kindje is en ik geen vergelijkingsmateriaal heb. Toch blijven deze vragen continue in mijn hoofd spoken. Voor elke vrouw is een zwangerschap anders. De ene ziet er uit alsof ze elk moment kan bevallen terwijl ze nog wat weken heeft te gaan en bij de ander zie je een heel klein bollinkje. Ik vroeg me meteen af hoe het bij mij zal gaan? Sommige mensen zullen met aankomen tijdens een zwangerschap helemaal geen moeite hebben. Voor mensen met ondergewicht door een eetstoornis, is aankomen iets wat moet, maar dit geldt ook voor zwangere vrouwen. Het aankomen is voor een goed doel. Het betekent dat er leven in je groeit en dat brengt gewicht met zich mee, dus het is niet voor niets.

 

Ondanks dat ik me heel misselijk voelde, is het natuurlijk belangrijk om gezond te blijven eten. Het fabeltje dat je voor twee zou moeten eten, is allang achterhaald. Het is wel belangrijk om bewust te leven en te eten. Ik zeg dit, maar vind het zelf erg lastig. Vanwege mijn achterliggende eetstoornis ben ik snel geneigd ongezond te eten, of obsessief, of heel erg veel van hetzelfde. Ik ben geen ster in variëren met eten. Ik eet wel, sinds ik zwanger ben, anders, en gezonder. Ik let meer op, eet sowieso niks van "de verboden lijst", zoals rauwe vis of vlees. Ik kan me snel zorgen maken. Bijvoorbeeld in de eerste weken, toen ik een smoothie had gedronken met kaneel erin, las ik daarna ergens dat je beter geen kaneel mag eten. Dat vond ik toen direct een ding. Net als zalm of sushi. Ik doe het liever niet, dan dat ik me achteraf rot ga voelen. Nu ik dit schrijf, ben ik 21 weken zwanger, en langzaamaan vind ik mijn weg iets meer, en ben ik minder onzeker wat betreft voeding.

 

Er zijn vrouwen die bang zijn om aan te komen als ze zwanger zijn, en proberen hier van alles tegen te doen. Ze gaan op dieet, nemen allerlei maatregelen en lijnen en sporten er op los. Dit is nooit goed, maar goed, dat weten we inmiddels wel. Daar ga ik in deze blog je niet de les over lezen. Extreme maatregelen nemen om niet aan te komen en lijnen tijdens je zwangerschap heet ook wel pregorexia. Het is officieel niet erkend als "aandoening", maar wel bekend dat meer dan een paar vrouwen hieraan lijden/mee te maken krijgen.

 

Toen ik er achter kwam dat ik zwanger was, voelde alles heel onwerkelijk en onzeker, zoals ik hierboven al beschreef. Ik bedacht me ook wat ik mijn eigen kind mee wil geven over gezondheid en voeding. Ik vind dit nog steeds heel erg lastig. Ik ben zelf niet bepaald een proper voorbeeld te noemen, met mijn jarenlange strijd tegen anorexia en boulimia, en constante gerommel met eten. Natuurlijk zou ik willen dat dit anders was, maar het heeft me ook gevormd tot wie ik ben, en hoe ik zal worden als moeder. Geen enkel leven is perfect, dus ook het mijne niet. Ik denk dat als je zwanger bent, iedere vrouw wel eens stilstaat bij wat ze haar kind wil meegeven straks, eetstoornis of niet. Ik ben tegen een aantal dingen enorm aangelopen in mijn leven, en daar wil je je kind uiteraard voor behoeden.

 

Ook al duurt het nog een behoorlijke tijd voor je er bent, ik ben onwijs benieuwd naar je. Ik voel mijn kleintje vaak schoppen en ik vind het een heel fijn gevoel. Vroeger liet ik me zelf vaak leiden door angst, en was bang voor het onbekende als kind, maar ik hoop dat jij daar minder moeite mee zal hebben, of er in ieder geval goed mee om kan gaan, voor jezelf. Ik hoop dat ik je kan stimuleren in het leven, om dingen te doen waar je van droomt, je passie na te jagen en je te motiveren om nieuwe dingen te doen en te leren. In mijn jeugd kreeg ik last van mijn gewicht, begon toen ik een tiener werd al heel snel te rommelen met eten, creëerde overgewicht en toen ondergewicht, en dit bleef door mijn mentale instabiliteit maar schommelen. Ik was als tiener heel onzeker en ongelukkig, en emoties kon ik niet goed uiten, dus stopte ik ze in eten.

 

Alles draaide in het begin van mijn zwangerschap 24/7 om eten. Hierdoor raakte ik gefrustreerd en ik voelde me zeker niet gelukkiger. Integendeel! Ik voelde me steeds zwakker en beroerder en mijn lichaam was er klaar mee. Ik wist dat het zo niet langer door kon gaan. Mijn wereld staat nu op zijn kop. Er groeit een klein meisje in mij, en die heeft al mijn aandacht nodig die ik heb. Het voelt allemaal wel eens tegenstrijdig, want nog steeds speelt er zich elke dag een strijd af in mijn hoofd en lijf, die ook aandacht opslokken. Een stortvloed van onzekerheid, vragen en angst, die ik het liefst nog altijd en elke dag weg eet, ook nu ik zwanger ben.

 

Kan ik dit wel? Ben ik er klaar voor? Doe ik het goed? Leeft mijn baby nog wel? Zoveel vragen heb ik, en tegelijkertijd put ik er hoop uit. Mijn lichaam is sterk genoeg om zwanger te raken! Elke keer als ik mijn kleintje op een echo zie, juich ik inwendig. Het is echt, we did it!

 

Helaas is hier echt niet alles mee opgelost. Ik heb eetbuien, maar, hoe meer mijn buik groeit, hoe meer ik me realiseer dat ik geluk gehad heb en eerlijk gezegd, voelt het als een "redding". Ik moet nu wel beter eten. Ik wil niet meer terug naar hoe het vóór mijn zwangerschap was. Ik moet nu een goed voorbeeld zijn voor mijn kind. In juni hoop ik te bevallen van mijn dochter, en dan is mijn geluk zo goed als compleet!

 

Dan nog een tip van mij tijdens je zwangerschap, als je last hebt van angsten en onzekerheden. Laat het gaan! Je hebt al zoveel bereikt, en het is zonde om je te blijven focussen op wanneer het niet goed gaat, of als je een dip hebt. Je leeft al gezonder, je baart een kindje, en relativeren wat er in je omgaat is onwijs belangrijk. Geef je angst een plek, en weet wanneer je er afstand van moet nemen. Als je behoefte hebt aan rust, neem het, ook al is het zo vaak voor je gevoel, en vaker gedurende de dag. Boeien, het is voor je kleintje!

 

En ja, het blijft belangrijk om genoeg voedingsstoffen en bouwstoffen binnen te krijgen zodat het kind zich ook optimaal kan groeien en je als moeder in staat blijft je kindje gezond te laten ontwikkelen in je buik.  Ik ben heel erg benieuwd hoe mijn lichaam verder zal veranderen. Ik denk dat het allemaal écht zal voelen als je je kleintje gaat voelen in je buik, ik voelde toen in ieder geval waar ik het voor deed. Toch vind ik het allemaal erg spannend, en kan ik zenuwachtig worden als ik haar een paar uur niet voel bewegen. Maar ja, zoals ik hier boven al schrijf, je hebt niet alles in de hand, en soms moet je erop vertrouwen dat alles goed gaat komen. Ik ben ook erg benieuwd naar hoe ik er na mijn zwangerschap en bevalling uit zal zien. Ik zal dat moeten accepteren, ook al lijkt me dat erg lastig als ik er nu tegenaan kijk. Ik ga er vanuit dat alles vanzelf weer op zijn plek valt, net als mijn hormonen. Hopelijk kan ik vooral genieten van mijn kindje en terugkijken op een mooie zwangerschap, met alles (kwalen) er op en er aan! Geloof me, ik heb het zelf ervaren: het is écht mogelijk om zwanger te raken met een eetstoornis. Het zal niet makkelijk zijn, maar als het je gegund is, zeg ik: ga er voor!!!

 

- Liefs, Romy -

Reactie schrijven

Commentaren: 0