Goed hoor, zal ik zeggen. Want de waarheid, die is niet uit te leggen

“Dat is lang geleden, je zit nu goed in je vel, toch? Je ziet er gezond en gelukkig uit!” “Maar, wat heb je dan? Het is niet te zien, hoor”, “Je bent goed bezig, ik zie het aan je”. Zomaar een greep uit de opmerkingen die ik vaak kreeg of krijg, maar: riskant! Want andere mensen kunnen nou eenmaal niet in mijn hoofd kijken! Ik schrijf daarom dit korte ervaringsverhaal voor mensen met een "onzichtbare" aandoening, maar ook voor de mensen die soms goedbedoelde, maar onbewust net wat misplaatste opmerkingen kunnen maken.

Boulimia,  een alles-vernielende aandoening die nog steeds erg vaak niet gezien wordt. Uiteraard is mijn aandoening een van de ontelbaar vele ziekten die niet altijd direct te zien is. Dit komt naar mijn idee omdat het stereotype beeld nog altijd erg heerst. Mensen zien mensen met een eetstoornis als mager, triest en ongelukkig en ze zullen nooit een hapje eten. Heftig, want zo is het niet altijd. Sterker nog: láng niet altijd.

Toch is er ook een keerzijde. Mensen met een eetstoornis, of mentale aandoening, zijn vaak erg goed in maskers opzetten. Soms heb je dat zelf niet eens door, en wordt het normaal voor diegene om zijn masker altijd op te hebben. Ik twijfel zelf vaak over hoe ik me echt voel, en ik denk dat het masker pas écht af gaat, wanneer je alleen bent en in je eigen comfortzone.

Dit masker, of meerdere maskers, kunnen erg lastig zijn en problemen opleveren. Iemand van buitenaf kan namelijk niet zien hoe jij je écht voelt als je alles verbloemt. Dit gaat vaak onbewust, maar op een bepaald moment kun je dan ineens denken "ik voel me zo rot, eenzaam en ik kom er echt niet meer uit"... En ja hoor, juist dan kom je die oude klasgenoot tegen en die zegt tegen je "zo, wat zie je er goed uit, en ook een stuk gezonder! Gaat het inmiddels weer goed met je?". Lief bedoeld natuurlijk, en voor veel mensen is dit ook een compliment. Maar voor iemand die een onzichtbare aandoening heeft, kan zo'n opmerking heel veel teweeg brengen. Stel ik me aan? Moet ik er eerst slechter uitzien om hulp te "verdienen"? Misschien maak ik me druk om niks. Het kan echt aanvoelen als een aanval op jouw persoon, geheel onbedoeld natuurlijk.

Veel mensen beseffen niet hoeveel mensen er eigenlijk met een eetstoornis in de wereld. Soms is het zelfs zo dat mensen met een eetstoornis, zoals ikzelf, niet eens doorhebben hoe erg ze hun lichaam in de vernieling helpen. Daarnaast durven mensen die geen ondergewicht hebben vaak niet naar hulp te zoeken omdat ze bang zijn dat ze niet serieus genomen worden of sneller denken "het valt reuze mee met mij".

Zelf ben ik hier ook mee geconfronteerd. Toen namelijk bekend was dat ik een eetstoornis had waren er mensen die het niet helemaal begrepen. Zelfs mijn huisarts zei eens: "ik vind het wel meevallen, je ziet er best goed uit". Als ik dat dan hoor, vergeet ik soms zelf hoeveel onzichtbare schade ik vanbinnen heb aangericht... 

- Liefs, Romy -