De essentie

De essentie

Ik sluit mijn ogen voor de harde realiteit en al mijn energie gaat naar het ontwijken en onderdrukken van gevoelens. Dit kost me dagelijks zoveel kracht dat er symptomen als dissociatie, destructiviteit en paniekaanvallen nodig zijn om om alle problematische, hete brei heen te draaien. Alle spieren in mijn nek en rug voel ik. Alle stress legt druk op mijn slapen, in mijn hoofd. Mijn zicht is troebel, en ik heb beperkt zicht. Alles zit muurvast.

Soms voel ik me als een baby, die niet wil dat de moeder uit zijn of haar gezichtsveld is. Echter ben ik zelf een volwassen vrouw, met een baby, die hoort te weten dat moeder er is, en niet verdwijnt wanneer alles onoverzichtelijk wordt in mijn leven. Ik kan niet stilzitten, maar ook niet bewegen, ik kan niet kijken, maar ook niet mijn ogen sluiten. 

Ik kan mijn eigen boosheid niet voelen. Ik ontwijk deze, waardoor ik tegelijkertijd niet tegen kritiek kan. Ik durf niet te zeggen waar het op staat, en daarom zeg ik 'ja' in plaats van 'nee'. Ik ben bang dat iemand boos op mij is, terwijl het soms andersom is. Ik laat me gebruiken, waarom weet ik niet, maar ik weet wel dat ik niet naar mezelf luister. Tegelijkertijd is dit ook een reden waarom ik geliefd ben. "Je bent zo creatief, zo meelevend, een luisterend oor, zo spontaan, gezellig, je geeft me een warm en behaaglijk gevoel." Dat komt omdat ik precies zo ben, als dat jij zou willen dat ik zou zijn.

Het is zwaar om naar de woede in mijzelf te luisteren, en te voelen hoe veel angst ik daarvoor heb. Het is zwaar om alleen te zijn, écht alleen. Het is zwaar om niet te zijn wie jij wil dat ik ben.

Liefs, Romy