Wil jij even de folders aanvullen? De vloer even vegen en de tafels afnemen in de kantine? Al in mijn stage en werk voelde ik mij vaak ondergeschikt aan een ander. Een schoonmaakster, iemand die het niet helemaal is, zeg maar. Het ligt helemaal niet aan mijn collega's of mensen met wie ik omging destijds, maar aan het feit dat ik zelf voel alsof ik heb gefaald, in dingen, in werk, in het leven. Mensen kijken op tegen iemand met een functie, of zelfs een titel, niet tegen een secretaresse of een entertainer met een ZZP-contract.
Dat is vaak wel leuk, en een aardig ding, maar voornamelijk ben ik geschikt als visitekaartje vóór een baas. Ik ben geschikt om achter een balie te zitten. Netjes te doen en gezellig een babbeltje mee te maken. Niet alleen werkte ik eerder ook daadwerkelijk als "assistent", ook in mijn dagelijks leven heb ik dit gevoel.
Vroeger wilde ik altijd zangeres worden. Of actrice. Mensen vermaken, entertainen, dat vond ik super leuk. Ik kon mijn familie vermaken met dansjes en opvoeringen, playbackend met een microfoon op de muziek van Kelly Osbourne. Ik ben me toch op een bepaald punt minderwaardig gaan voelen, ergens in mijn puberteit. Dit gevoel heeft me helaas er van weerhouden om mijn leven een eigen invulling te gaan geven.
Alsof je een computer spel speelt en het gaat niet goed, en dat je dan even op de reset-knop drukt...
Dat zou fijn zijn, in het leven. In mijn leven. Waar komt dat gevoel toch vandaan bij sommige mensen, dat je je minderwaardig voelt? Minderwaardig voel je je als de buurman een dure auto rijdt en jij niet, je buurman een groter huis heeft... Ik voel me als mislukt en gefaald, en ik kan de reset-knop niet vinden in mijn leven.
Zou dit gevoel te maken hebben met het werk wat je doet? Een chirurg kan zijn net zo waardeloos en minderwaardig voelen als bijvoorbeeld een vuilnisman, niet waar?
Hoe vaak hoor je wel niet dat een beroemd en befaamd persoon in de entertaintment-bussiness zelfmoord heeft gepleegd, of een overdosis heeft genomen? Je zou denken dat deze mensen alles hebben wat hun hartje begeerd. Ik had het met een familielid over dit complex, en gevoelens hebben van minderwaardig zijn. In mijn ogen is dit familielid succesvol en wordt begeerd door zijn omgeving. Hoe was het mogelijk, dat deze persoon ook last had van een minderwaardigheidscomplex? Heeft het dan echt niks te maken met het werk/aanzien/salaris en sociale rangorde? Ik denk zelf namelijk dat hier niet de basis ligt voor een geluksgevoel.
Ik laat me vaker dan eens verleiden om mezelf te vergelijken met anderen. Mensen die het beter doen dan ik, voornamelijk. Mensen die in mijn ogen meer hebben bereikt dan ik. Als ik terug kijk op mijn leven, zo'n 10 jaar geleden, dan zie ik dat ik veel heb bereikt en mijn leven er nu eigenlijk totaal anders uitziet. Ik heb een lieve man, een kind en een blog waar ik druk mee ben. Mijn leven verloopt momenteel zeker niet voorspoedig, maar ik kijk naar de toekomst, en probeer hier aan te bouwen en heb vertrouwen.
Toch blijf ik me ondanks deze feiten vaak minderwaardig voelen. Ik voel mij een receptioniste van het leven. Terwijl ik de directeur wil zijn. Het leven gaat echter niet over werk, wat je presteert of bezit aan spullen. Het leven gaat over begrip, liefde, zelfvertrouwen en gevoel.
Liefs,
Romy
Reactie schrijven