Mama

Mama

Het is zo normaal om een moeder te hebben. Mijn moeder. Nu ben ik er zelf een. Ik moet zelf de rol van moeder vertolken. Ik ken mijn moeder door en door. Ik heb dagjes uit met haar gehad, mooie tijden beleefd, (veel) ruzie gemaakt uit koppigheid en soms vreselijke onmacht. Ik heb met haar gelachen, om haar gehuild. Ik ben boos op haar geweest. Ik heb het haar onwijs moeilijk gemaakt. Ik heb tegen haar geschreeuwd, gescholden. Ik heb me van haar losgewrikt, zonder haar hulp te leven, leren om te staan, stap voor stap, om te vallen en weer open te staan voor hulp. De relatie met mijn moeder is er een van liefde, pijn, boosheid en vertrouwen. 

Als ik denk dat ik mijn moeder ooit zal verliezen, jaagt me dit angst aan. Veel angst, ook. In combinatie met mensen die dichtbij me staan, kan ik me dit nauwelijks voorstellen. Om me heen hoor ik het, van vrienden of kennissen, over het verlies van een vader of moeder. Het klinkt zo pijnlijk en eenzaam, en ik kan me niet voorstellen hoe zoiets moet voelen. Ik heb er geen ervaring mee, gelukkig. Mijn moeder wordt over een flinke tijd 60, 70 jaar. Ze is een oma. Ik vind het bizar. Ze is toch gewoon mijn moeder!

Hoe kan het toch dat mensen soms zo wreed uit het leven worden gerukt, en uit die van hun dierbaren. Je mag dolblij zijn als je de 80 jaar mag halen, want er zijn zoveel mensen die eerder overlijden, aan een ongeluk of ziekte. Je weet wat je mist als je het iet meer hebt. Dat is zo waar. Ik besef me met die zin dat als mijn moeder ooit overlijdt, ik een soort van zal begrijpen wat dit verlies zal betekenen.

Mijn ouders scheidden toen ik 22 jaar was. Dit was ontzettend moeilijk voor ons hele gezin, ook voor mijn vader en zusje, ieder leed eronder op zijn eigen manier. Mijn moeder moest ineens helemaal omschakelen naar een ander leven, ook al had ze volwassen dochters. Ik ben dankbaar voor alles wat ze in mijn jeugd en opvoeding voor mij heeft gedaan, en kan me helemaal niet voorstellen hoe het leven zonder mijn moeder zal zijn. Ze hoort erbij en doodgaan is absoluut geen optie.

De band tussen vader, moeder en kind wordt niet getekend door het vieren van Vader/Moederdag, maar door liefde, vertrouwen, begrip en vergeving. De band met ouders is letterlijk diepgeworteld. Het is een relatie die je hebt, en opbouwt als klein mensje, en degene die wellicht de meeste invloed heeft op je verdere leven. Je ouders zijn je eerste voorbeeld. De manier waarop je naar de wereld kijkt. Hoe je je losmaakt en bindt aan andere mensen. Je hebt veel aan je ouders te denken, en ook vaak het nodige te verwijten. Ze hebben dingen fout gedaan, hun eigen problemen op jouw overdragen, en dat is niet makkelijk. Voor beide partijen niet.

Wat er ook gebeurd is tussen mijn moeder en mij, hoe de band nu ook is, ik geloof dat ze gehandeld heeft met de beste bedoelingen. Ik geloof dat ik zelf ook zal handelen op de manier die er op dat moment binnen mijn macht ligt voor mijn eigen dochter. In gesprek blijven, en vooral: luisteren!

Luister écht naar wat de ander te zeggen heeft. Verplaats je in een ander, oordeel niet (te snel).

Misschien zijn je ouders nog niet op mijn moeders' leeftijd, maar vergeet niet dat alles een keer zal eindigen. Geniet en heb elkaar lief... Voor het te laat is!

Liefs, Romy