Win of verlies...

Herstellen van een ziekte of verslaving gaat met vallen en opstaan, altijd. Struikelen, uitglijden en wegslippen, en beetje bij beetje kom je rechtop te taan op de kronkelende weg van herstellen. Sommige stukken gaan makkelijker en vlakker dan andere stukken en soms voelt het als een enorme tegenslag. Ik vroeg me geregeld af of het ging lukken of dat ik het op zou moeten geven. Ik stortte vaak en ineens in. Ben ik nu wel aan het herstellen of slaat dit gewoon nergens op, wat ik aan het doen ben?

Elke dag die je lijdt aan je eetstoornis, is er één te veel. Hoe eerder je om hulp vraagt, hoe eerder je er vanaf kan zijn. Het lastige hiervan is dat mensen vaak hulp vragen wanneer het écht niet meer gaat. Maar ja, waar ligt die grens? Hoe ver wil je gaan? In veel gevallen is dit veel te ver, en dan zijn er ineens die wachtlijsten en tijden waar je tegenaan botst als je je grens allang voorbij bent. Wat doe je dan?

Achter een eetstoornis gaat een hoop schuil. Het is jouw manier van nare gebeurtenissen en emoties weg te stoppen en te vermijden. Redenen waarom mensen een eetstoornis hebben kunnen enorm uiteenlopend zijn. Als je gaat herstellen, kom je die reden altijd weer tegen. Heel lastig, en confronterend, en zeker niet makkelijk om allemaal te verwerken. Hulp, uit je omgeving of een professional zijn dan erg welkom. Als je even moet wachten op hulp, vanwege een wachtlijst, kun je een paar dingen doen en toepassen om niet harder achteruit te gaan. 

In theorie is herstellen van een eetstoornis makkelijk. Althans, zo lijkt het. Vaak loop je in de praktijk pas echt tegen vanalles en nog wat aan. Er komt vaak een hoop onzekerheid bij kijken en misschien zelfs een gevoel van onveiligheid. Soms kan herstellen dus (heel raar) voelen als iets slechts, en onveilig. Hoe harder je je eetstoornis wegduwt, hoe harder deze aan je trekt. Voor mij leek het zelfs soms erger en erger te worden dan ooit. Ik voelde me helemaal niet herstellende. Toch ben je op zo'n moment wel stappen aan het zetten. Ze zijn echter niet direct zichtbaar, maar als je na een half jaar of een jaar terugblikt, zul je na zo'n periode toch verandering en verbetering zien. Hoezo voel je dat dan niet op dat moment?

Zoals ik al zei, herstellen gaat met vallen en opstaan. Het klinkt als een cliché, en ja, het wordt vaak gezegd, maar het is ook de waarheid. Ik kwam er recent pas achter, na de geboorte van mijn dochter, dat ik bijna niks positiefs in mezelf kan zien. Ik zie vooral het vallen wat ik doe, en opstaan hoort er gewoon bij. Ik kan niet goed trots zijn op mezelf, als ik het opstaan al kon herkennen. Het vallen in mijn leven voelt als 1000 keer zwaarder dan het opstaan.

Tja, dus herstellen gaat met vallen en opstaan. Het is niet voor niets iets wat vaak gezegd wordt, want iedereen heeft er mee te maken die herstelt van een eetstoornis of verslaving. 

Ik denk van wel. Toch vond ik dat behoorlijk lastig om zo te zien. Herken jij dit ook? Dan hoop ik dat ik je met deze blog toch een beetje steun en zelfvertrouwen heb kunnen geven. Misschien voelt herstel niet altijd krachtig, misschien voelt het soms juist hartstikke slecht. Herstellen betekent dat je soms recht tegen je gevoel in moet gaan. Het is weliswaar een eetgestoord gevoel, maar het is wel een gevoel. Toch kan je die eetstoornisgedachten en -gevoelens doorbreken. Door te vallen… en op te staan. Je bent op de goede weg. Je bent goed bezig. Echt waar. Stukje bij beetje zal je merken: Leven zonder eetstoornis wordt steeds een beetje minder zwaar.

Liefs, Romy