Een zooitje ongeregeld

Zooitje ongeregeld

Romy Hazeleger

 

Ho, stop. Kom niet te dichtbij alsjeblieft... Ik wil niet dat je dingen van me weet. Ik wil niet dat je iets van me ziet op internet, of berichtjes of mails van mij bewaart. Je kan geen stukje van mij hebben, dan ben ik onveilig. Wat gebeurt er met persoonlijke info, die ik met jou deel? Ga je daardoor anders over mij denken? Wat nou als je me dan niet meer leuk vindt? Ik wil dat je me leuk vindt. Ik wil niet dat je weet wie ik écht ben, dat houd ik graag voor mezelf. Ik duw je daarom weg. Er is al zo weinig alleen voor mijzelf. 

 

Een nieuwe sessie breekt aan. Groepstherapie. Zoals elke dinsdagavond, nemen we met de groep de vorige week en weekend door. Wat je hebt gedaan, hoe het voelde, en wat je hebt gegeten. Ik kijk hier tegenop, want elke keer moet ik weer vertellen dat ik 100 eetbuien heb gehad, niks boeiends heb gedaan en heb gefaald in al mijn doelen. Ik hoor iemand anders vertellen dat ze een doel behaald hebben die ze gesteld heeft, en dat ze eetbui-vrij is geweest, de hele week. Er bekruipt me een extreem rotgevoel, ik heb zo gefaald. Ik ben jaloers, hoe krijg je het voor elkaar zo lang zo sterk te zijn? Waarom zij wel? Waarom ik niet?

 

Therapie in een groep heeft altijd voor en nadelen. Het is persoonlijk, of het voor jou werkt of niet. Je hoort verhalen van andere mensen en dat kan triggerend werken. Soms werkt therapie dan averechts. Aan de andere kant kan het ook helpen, kun je tips delen, beter relativeren en herkenning werkt vaak ook genezend. Iemand die begrijpt waar je doorheen gaat, en je kan je op een positieve manier aan elkaar optrekken. Het contact met lotgenoten kan ook helpen om niet teveel in je eigen eetstoorniswereld te blijven hangen. Ook is het goed om op den duur met triggers om te kunnen gaan. 

 

Waarom kunnen dingen toch soms zo heftig voelen? Waarom ben ik vaak zo zenuwachtig voor kleine, niet belangrijke dingen? Ook voel ik me vooral leeg. Het lijkt alsof informatie in mijn hoofd prima binnenkomt, maar niet in mijn hart. Waarom kunnen dingen dan toch soms zo heftig voelen? 

 

Wat kan dat lekker zijn, die verdovende roes waar je in belandt tijdens een eetbui. Rust, in het moment, dat ik al het eten naar binnen prop. Even is het stil in en om me heen, ik, samen met mijn eetbui. Ik wil niets anders dan eten, voor altijd. In die tijd hoef ik nergens aan te denken. Ik ben verslaafd aan dat gevoel. Ik ga eetbuien plannen, om dit gevoel zo vaak mogelijk te kunnen ervaren. Ik heb dit écht nodig, en zet alles op alles om maar zo veel en vaak mogelijk te kunnen eten. 

 

Toch werkt het niet zo. De stemmen van alle emoties in mijn hoofd, bleven namelijk gewoon doorrazen. Ik verlangde naar een eetbui, maar er is nooit een écht moment van rust geweest. Vaak wilde ik ook tijdens een eetbui het liefst stoppen met eten, maar dit lukte niet. Ik was de controle helemaal verloren... Ik ben bang wat anderen hiervan vinden en denken. Ik durf het niet te vertellen, bang om een oordeel of kritiek te krijgen. Daarom houd ik het voor mezelf.

 

Ik heb erg lang rondgelopen met een heftige eetstoornis en depressie, zonder dat eigenlijk iemand er écht vanaf wist. Ik was erg bang dat mensen er achter zouden komen wie ik écht was, en schaamde me kapot. Ik wilde niks over mezelf delen, want wat als iemand me écht kent? Dan zien ze dat ik tekort schiet op bijna alle gebieden, en kan ik alleen maar teleurstellen. Of erger, ze gaan over me roddelen, en achter mijn rug om over me praten. Niemand mag weten wie ik écht ben, niemand mag me zien...

 

Liefs,

Romy

 

 

Reactie schrijven

Commentaren: 0