Zwangerschap is de beste reden om humeurig te zijn!
Hoe is het om zwanger te zijn met een eetstoornis, vroeg ik mij erg vaak af, toen ik nog niet zwanger was. Inmiddels ben ik 8 maanden zwanger en ga ik richting bevallen, en merk ik dat de zwangerschapskwalen me om de oren vliegen. Zo ook helaas de eet gestoorde kant van kwalen. Zwanger zijn en dik worden, dat gaat eigenlijk zo goed als samen. Natuurlijk zit er een mensje in je buik (hoe bijzonder!) en krijg je gewoon heel simpel een dikke buik, en wordt je lichaam voller. Ik vind het soms een nachtmerrie. In de eerste maanden ging alles prima, maar nu zwelt mijn lichaam op van de warmte, en krijg ik steeds moeilijker adem door mijn dikke buik. Elke dag lijkt mijn buik nóg groter. Zwanger zijn is prachtig en bijzonder, heel wonderlijk dat het lichaam zo werkt. Maar, toch...
Na heel erg lang nadenken en dubben of ik wel of geen kinderen zou willen en kunnen krijgen, heb ik het wonderbaarlijke mee mogen maken en raakte ik "zomaar" zwanger. Wat een geluk! Ik vind de verantwoordelijkheid van een kindje zwaar maar ben er zeker aan toe. Ik heb jarenlang gevochten tegen een eetstoornis en voel mij bevrijd dat ik dit avontuur mag aangaan. Toch moet ik er nog steeds aan wennen.
Voor mijn zwangerschap had ik een prima stabiel gewicht en genoot ik van eten, en in mijn eerste trimester (eerste maanden) werd ik heel erg misselijk! Zo misselijk dat ik ineens alleen maar ongezonde dingen wilde eten. Ik leek wel een heel ander mens! De strijd tegen deze vette eetdrang, om toch wat gezonds binnen te krijgen, dat viel mij niet mee. Zo zie je, ineens draait alles (weer) om eten. Ik, die normaal alles lust, moest soms echt kokken bij bepaalde producten in die eerste weken zwangerschap.
Nu ik verder ben in mijn zwangerschap, is de misselijkheid minder, maar nog steeds is mijn smaakzin erg anders. Ik kan vaak wel redelijk eten en dij nu langzaam uit. De eerste kilo's gingen prima, maar nu begin ik toch soms te denken: "oei, hoe gaat dit er straks uitzien?" Zo zie je maar weer, gedachten blijven altijd ergens verborgen in hersens.
Nu ik niet meer misselijk ben, is nog steeds mijn smaak zeer apart en komt nog steeds niet alles mijn keel door. Gelukkig kan ik weer redelijk normaal eten en ik dij nu langzaam uit. Toen ik mijn eerste kilo’s was aangekomen, is het eerste wat ik dacht; “oh nee zeg, gaat dit niet te snel? straks kom ik teveel aan en dan blijf ik dik na de zwangerschap.” In de ochtend daarna, toen ik mijn boterhammen wilde smeren, kwam de gedachte: ”Misschien nu even wat minder ontbijten?”. Nou, ik twijfelde geen moment, dat was mijn vroegere eetstoornis stem. Dat arme ding ook, helemaal in de war. Ik schudde nee en zei; “Dat gaan we niet meer doen, laat het even los en geef je over”. Zo zie je maar, de gedachten zitten nog ergens in de hersens verborgen.
Ik trap niet meer in deze gedachtes, het maakt me eigenlijk alleen bewust van de impact die een eetstoornis op je psychie heeft, vooral als je dus zwanger bent. Zijn sporen kun je nooit helemaal uitwissen. Ik loop nu wel op een nieuw spoor, en ga niet meer terug naar mijn oude eetstoornis. Ik bewandel nu mijn eigen spoor, samen met mijn ongeboren kindje. Ik merk dat ik énorm uit mijn comfort zone ben gerukt sinds ik zwanger ben. Mijn lichaam, die na al die jaren vechten eindelijk door mijzelf geaccepteerd werd, begint ineens heel erg te veranderen. Ik weet nu pas écht hoe een eetstoornis toch je eetstoornis weer kan aanwakkeren.
Soms raak je (even) in paniek en dat is niet goed voor je zwangerschap. De smaakzin die zo verandert kan je balans verstoren en dan zit je ook nog vol hormonen en chagrijnigheid (ik wel!). Mijn humeur is niet verbeterd door al die hormonen. Ik vind dat je sterk in je schoenen moet staan om dit aan te kunnen. Ik moet helemaal loslaten dat ik gezond wil eten tijdens mijn zwangerschap omdat dit het beste is voor mijnn kindje. Ik moet mijn lichaam gaan loslaten. Die doet nu vanalles wat ik niet wil, maar maakt ook (veel) ruimte voor een kindje. Ik probeer zo goed en veel mogelijk te genieten.
Mijn lichaam zal er straks anders uitzien, misschien nooit meer zo superstrak zijn als voor de zwangerschap. Ik was hier eerder op gefocust, en zal vast en zeker moeite hebben met een flubberbuik straks en cellulite op mijn benen. De kilo's zullen er niet binnen een weekje af zijn, misschien wel nooit. Maar goed, dit risico heb ik genomen, toen ik koos voor het leven en een kindje.
Los van de uitdaging of ik mijn lichaam nog kan accepteren na de bevalling, heb ik ook last van de angst dat het kindje straks iets tekort zal komen. Maar ook hiervoor heb ik gekozen. Ik heb liever extra kilo's en een gelukkig kind, dan een een perfect lijf en nooit een kind. Het gaat tenslotte om de magie van het leven, niet om het uiterlijk. En de magie is dat er een mensje in mij groeit, wat uniek is, een persoon met een karakter. Ik vind het heel bijzonder, en wat boeit dan die cellulite, striae of extra kilo's...
Los van de eventuele uitdaging of ik nog enigszins van mijn lichaam kan houden na de zwangerschap, is het ook de angst dat ik een imperfecte moeder word. Ook voor dat risico heb ik gekozen. Ik zit liever met wat extra kilo’s op de bank samen met mijn kind, dan met een perfect lijf, zonder een kind. Daarnaast denk ik dat in de maatschappij (ja ja, echt zo’n cliché zin) echt te veel draait om uiterlijk in plaats van de magie van het leven; de laag onder de oppervlakte. Als mijn lichaam maar gezond is toch? En het magische in mij, een klein mensje dat groeit, met unieke genen…. Daar kun je niet bij met je verstand. Daar krijg ik een glimlach van. En wat boeit dan die striae of die extra kilo’s.
Mocht je moeite hebben met een eetstoornis en zwangerschap, zie het dan zo: deze periode is een heel korte, intense, bijzondere tijd die nooit meer terugkomt, want elke zwangerschap is uniek. Je kunt je ook focussen op je angsten; het dikker worden en vul maar in wat je wil. Dat zal je nog angstiger maken en geeft meer stress. Je angsten zijn er nou eenmaal, en mogen bestaan.
Jij bent wie je bent en dat is prima. Misschien moeten mensen er aan wennen dat je niet meer naar hun commentaar of advies luistert, maar als je merkt dat jij je er gelukkiger door gaat voelen, is dat toch helemaal prima. Denk aan jezelf en vooral aan je kindje, dat is wat telt!
Liefs, Romy
Reactie schrijven