De haastige verlossing

 

Op een willekeurige dag sta ik in een bekende drogist met een potje vitamine B12 en een potje multivitaminen in mijn handen te dralen . Over de prijs, kwaliteit en welke ik meer nodig heb op dit moment. Ik sta maar te kijken op het etiket en te denken, terwijl ik eigenlijk heel goed weet dat het niet helemaal klopt wat ik doe. Ik ben namelijk stiekem mijn ongezonde, huidige levenspatroon aan het compenseren met voedingssuplementen en vitaminen. Ik neem te veel hooi op mijn vork, en in plaats van mijn leef en eetpatroon aan te passen, ga ik dure pilletjes kopen om alle eventuele tekorten aan te vullen, om me zo maar beter te voelen over mezelf. 

 

Om zo goedkeuring te vragen aan mezelf, om door te gaan met hoe ik nu leef, in plaats van mijn grenzen goed aan te voelen en hier naar te handelen. Hoe kan dit toch steeds, die soort van zelfsabotage? Ik vind het een vreemd fenomeen, hoe ik mezelf eigenlijk slecht behandel, en toch heel goed weet dat ik het doe, en het niet goed is. Ik kies voor een snelle oplossing, in plaats van aan de slag te gaan met de oorzaken van mijn problemen. 

 

Daarnaast vlucht ik in mijn eetbuien, terwijl eigenlijk, als weldenkend mens, zou ik moeten leren omgaan met de onrust die ik ervaar, met mijn emoties en twijfels. Ik vind dit wellicht teveel gedoe en durf dit niet aan, en daarom druk ik die rot gevoelens weg en ging ik op voorhand al eetbuien plannen. Iedere keer als ik het weer goed probeerde te doen, volgens het boekje, merkte ik dat ik liever aan eten en eetbuien dacht, en omdat ik er zo veel last van ging krijgen, gaf ik maar toe aan die gedachtes. Om zo weer voor de snelle oplossing te gaan, en me even beter te voelen. Ik focuste al mijn aandacht eerder op eten, eetpatronen, mijn uiterlijk en gevoelens, terwijl ik natuurlijk ook mijn gedachten had kunnen richten op dingen die constructief voor me zouden kunnen werken, zoals leuke dingen doen met anderen, praten, reizen, mezelf ontwikkelen en een passende opleiding en werk vinden voor mezelf. Als ik dan in die drogist sta, met die potjes vitaminepillen in mijn handen, realiseer ik me maar al te goed dat ik nog steeds last heb van deze overlevingstechnieken, zoals ik ze maar even benoem. Zeker ik stressvolle tijden nu ik zwanger ben, kies ik liever voor een makkelijke oplossing, ook al levert dit uiteraard achteraf veel stress op. Het wordt dan iets wat buiten mezelf staat, en waar ik niet echt moeite voor hoef te doen. Ik kies liever voor een pilletje of smeerseltje wat me kan helpen, dan om te gaan met mijn werkelijke gevoelens. 

 

Ergens is het wel logisch denk ik, want ons brein is er op gemaakt dat we ons zo snel mogelijk goed voelen. Ieder brein wil onrust, stress en nare emoties zo snel mogelijk verwijderen. Dat is veilig, en de snelste weg naar jezelf goed voelen is zo'n snelle oplossing voor mij, als die ik hierboven beschrijf. Afleiding zoeken in eten, drinken, pillen of andere vormen van verslavingen zijn voor mij erg verleidelijk, maar niet erg duurzaam. Ook ervaar ik alsnog stress en spanning en heb ik zo last van allerlei bijwerkingen zoals overmoeidheid, slecht slapen, me onzeker voelen en uitputting. 

 

Eigenlijk, als eerste oplossing fopt mijn brein me dus, als het gaat om die snelle oplossing. Het blijft dus super belangrijk om te kijken naar wat je denkt en voelt. Wat is nu echt het probleem waar je zo mee zit? En welk gevoel gaat er schuil onder die snelle oplossing?

 

Toen ik in voor de zoveelste keer besloot in therapie te gaan, heb ik behoorlijk wat afspraken gemist, en belde elke keer vlak van te voren af. Ik was erg moe, therapiemoe noem ik het maar. Dit omdat ik al zo vaak in hetzelfde schuitje gezeten had. Ik was er al snel klaar mee, dat gedoe, en had weinig te bespreken wat me écht zou gaan helpen. Ik had al die tijd al moeten wachten om het échte leven op te pakken, en nu stond dit ook nog in de weg, die therapie. Ik kon het vaak niet opbrengen om weer een nieuwe therapie-behandeling af te ronden op een nette manier, zonder vervroegd te stoppen. 

 

Eigenlijk kwam dit door mijn eerste (paar keer) therapie. Ik ging akkoord, beterde mijzelf, praatte honderduit over mijn problemen, volgde een eetlijst. Toen ik "uitbehandeld" was, bleek vaak al snel dat in mijn hoofd alles nog hetzelfde was. Ik dacht nog dezelfde destructieve en stomme dingen over vanalles. De behandeling kon mijn gedrag heel kort en tijdelijk veranderen, maar mijn emoties zeker niet. Ik kreeg geen nieuw hoofd na mijn behandeling, mijn gedachtes waren nog gewoon hetzelfde. Dit maakte me echt heel moedeloos, en daarom ging ik al gauw overstag met het idee dat therapie me dus vrijwel niets zou gaan opleveren. 

 

Ik blijf eigenlijk altijd vasthouden dat ik er nooit zal komen, want ik ben helemaal niet sterk genoeg. Maar ja, wie houd ik eigenlijk voor de gek? Ik sta er nog steeds, ik heb een lieve vriend, woon samen, ga trouwen en krijg binnenkort mijn eerste kindje. Ik zou zo bijna denken? wat wil een mens nog meer? Ja, daar denk ik veel over na, vooral sinds ik zwanger ben. Ik wil nog zoveel meer. Gewoon, gelukkig zijn. Gewoon, kunnen genieten, elke dag, van wat ik heb. Ik wil zeggen dat je nooit alles in één keer zal krijgen en lukken, herstellen gaat echt met vallen en opstaan. Er zullen hobbels komen op je weg, obstakels en hindernissen, en je mag hier van balen en willen opgeven. Uiteindelijk zal je de strijd winnen. Wat kan helpen, is een concreet doel om naartoe te werken. Als stok achter de deur, iets waar je motivatie uit kan putten. Het is een zware en lange weg, maar we gaan er voor. Geen snelle oplossing, maar het echte leven!

 

- Liefs, Romy