Controle over mijn zwangerschap

 

Ik vond de eerste periode van mijn zwangerschap persoonlijk heel erg zwaar op bepaalde gebieden. Ik moest namelijk per sé beter gaan eten, voor mijn kindje. Ik moest ineens goed gaan opletten, en vooral: discipline kweken! Niet meer zomaar alles eten wat ik wilde, eetbuien wilde ik ook vermijden en ik was als een gek bezig om obsessief alle voedingsstoffen binnen te krijgen. Ook al weten veel mensen dit niet van mij, en geven ze me allemaal (wellicht goedbedoeld) advies, ik weet precies hoe ik aan mijn dagelijkse dosis bouwstoffen, vitamines en mineralen moet komen en heb hier dan ook exacte patronen voor ontwikkeld...

 

Na de eerste echo was ik vooral heel opgelucht, maar tegelijkertijd brak er ook een periode van angst aan, en soms zelfs wat paniek. Gaat het wel goed? Zorg ik wel goed genoeg voor mijn baby? Wat als de baby een afwijking heeft? Ik ben dan compleet de controle kwijt, en dat vind ik écht vreselijk. Nog steeds heb ik de controle niet, want ja, zo lang ik zwanger ben, heb ik geen "zicht" op mijn baby. Ik ben onwijs blij, maar ook bang. Ik dacht altijd dat ik nooit zwanger zou kunnen raken, nu ben ik zwanger, en ben ik weer bang dat het mis gaat. Tja, vermoeiend is het soms wel!

 

Eten gaat bij mij nu redelijk goed, omdat ik mijn kind absoluut niks te kort wil laten komen, maar ik denk ook al aan na de bevalling, als ik zelf weer wat controle terug kan krijgen. Ik vond het vreemd en confronterend dat ik ineens weer zo erg mijn best moest doen met eten, toen ik zwanger bleek. Ik heb voor de baby ritme en structuur nodig, iets waar ik eerder zo allergisch voor was. 

Goed, inmiddels ben ik 23 weken zwanger en doet het beebje (projectnaam voor onze baby) het heel goed en wijst niks erop dat er nu wat mis kan gaan. Toch blijf ik ontzettend angstig.

 

Ik zal bevallen in het ziekenhuis, zoals het er nu uitziet, en het geeft me rust dat ik dan de juiste mensen om me heen heb. Ik ga er niet vanuit dat er iets gebeurt, maar ik ben liever op alles goed voorbereid. Waar ik ook veel tegenaan loop is dat mensen nu denken dat mijn eetstoornis wel weg is en ik dus genezen ben. Ha, was het maar zo'n feest. Ja, ik voel me nu vrijer en ben niet bang om aan te komen of iets dergelijks, ik denk er niet bij na, maar ik voel me nog altijd onprettig en wil het liefst zelf de controle in handen hebben. 

 

Omdat ik nu geen enkele controle op het eten kan uitoefenen, merk ik dat ik last krijg van andere dwanghandelingen en gedachten. Met name op vanalles wat met eten te maken heeft, en hygiëne. Ik was mijn handen 300 keer op één dag, bekijk honderd keer de houdbaarheidsdatum van eten, bij álles denk ik diep na of ik het wel mag hebben, of er een verborgen ingredient in zit, of ik google het product voor ik het ga eten, was mijn fruit met kokend water, en de glazen waaruit ik drink moeten drie keer afgewassen zijn en geen restje zeep bevatten. Net als mijn huid onder de douche. Irritant! Ik word er gek van, en 

kan alleen nog mezelf echt vertrouwen op dit gebied. Als iemand me iets aanbied, weet ik niet of diegene zijn handen heeft gewassen, en dat vind ik echt vreselijk van mezelf, want dan wil ik het dus niet aannemen... Dit geldt ook voor mijn kleding, die goed gewassen moet zijn, of als mijn vriend me wil insmeren met lotion, wil ik eerst weten of hij schone handen heeft. Ik praat er niet over, eigenlijk met niemand, zodat het geen rol gaat spelen, maar goed, nu ik deze blog schrijf, merk ik dat het er toch wel degelijk is. Ik denk zelf dat dit komt omdat ik toch ergens nog wat controle over wil hebben, dat dit zich zo uit bij mij. 

 

Toch moet ik gaan leren vertrouwen dat ik in juni een kleine meid in mijn armen zal hebben en erop moet vertrouwen dat het goed gaat komen. 

Dan denk ik altijd maar even aan de zin die mijn moeder zei toen ik voor het eerst werd opgenomen: "uiteindelijk komt het allemaal goed, jouw tijd komt nog". Die tijd, die breekt nu bijna aan, en ik heb er zin in!

 

Liefs, Romy